-
1 Eigensinn
Eigensinn, I) störriges u. mürrisches Wesen: animus obstinatus. mens obstinata. obstinatio, bei etwas, alcis rei (das eigensinnige Beharren). – animus praefractus (Starrköpfigkeit). – contumacia (Widerspenstigkeit). – morositas (mürrisches Wesen). – jmdm. den Ei. austreiben, obstinatam mentem alci excutere. – II) willkürlicher Sinn: libīdo (bloßes Gelüste). – animi impetus (bloße Aufwallung, Aufregung des Gemüts, z.B. impetu quodam animi potius quam cogitatione facere alqd). – aus Ei., ex libidine; ad libidinem (z.B. vexare alqm). – eigensinnig, I) störrig od. mürrisch: obstinatus (fest auf seinem Sinn beharrend). – praefractus (starrköpfig). – contumax (widerspenstig). – difficilis (dem man nichts recht machen kann). – morosus (mürrisch); gew. verb. difficilis et morosus (bes. vonalten Leuten). – Adv.obstinate; obstinato animo; praefracte; morose. – II) ganz nach bloßem Gelüste verfahrend: libidinosus. – Adv.libidinose.
-
2 halsstarrig
halsstarrig, pertinax. – contumax (trotzig). – praefractus (nicht nachgiebig, unbeugsam). – Adv.pertinaciter; contumaciter; praefracte. – Halsstarrigkeit, pertinacia. – contumacia. animus contumax (Trotz).